1. Ανθρωπογεωγραφία

Το χωριό βρισκόταν κοντά στην ανατολική όχθη του ποταμού Σαγγάριου (Sakarya), 16 χλμ. νότια-νοτιοδυτικά του Ιντζιρλί και 15 χλμ. νότια της ακτής του Εύξεινου Πόντου. Η τουρκική ονομασία του οικισμού ήταν κοινή στο ελληνορθόδοξο και στο μουσουλμανικό στοιχείο και σημαίνει «ξερή βελανιδιά» (kuru = ξερή, meşe = βελανιδιά, δρυς). Αυτό είναι και σήμερα το όνομα του χωριού (Kurumeşe).

Το χωριό κατοικούνταν από 40-45 οικογένειες που μετακινήθηκαν στην επαρχία του Αντάπαζαρ από την περιοχή του Πόντου λόγω της λειτουργίας των μεταλλείων του Καρασού στη δεκαετία του 1880.¹ Η γλώσσα που μιλούσαν ήταν η ποντιακή διάλεκτος, με σαφείς επιρροές όμως από τη γλώσσα των ελληνορθοδόξων της Κωνσταντινούπολης.

2. Διοικητική και εκκλησιαστική εξάρτηση – θρησκεία – εκπαίδευση

Σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουμε για τις αρχές του 20ού αιώνα, το Κουρού Μεσέ υπαγόταν στο καϊμακαμλίκι του Αντάπαζαρ του μουτεσαριφλικιού της Νικομήδειας.² Το χωριό διοικούνταν από ένα μουχτάρη συνεπικουρούμενο από 3 ή 4 συμβούλους (αζάδες, âza).

Εκκλησιαστικά ο οικισμός ανήκε στη δικαιοδοσία της μητρόπολης Νικομήδειας. Το χωριό διέθετε μία εκκλησία και ένα σχολείο. Δίπλα ακριβώς σε αυτό υπήρχαν κατάλοιπα παλιάς βυζαντινής εκκλησίας, την οποία οι κάτοικοι σκόπευαν, πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, να αναστηλώσουν.

3. Οικονομία

Οι κάτοικοι ασχολούνταν το καλοκαίρι με τη γεωργία και το χειμώνα με την υλοτομία. Τα προϊόντα τα οποία παρήγαν ήταν σιτάρι, καλαμπόκι, φασόλια, καρύδια και μετάξι. Επίσης, ορισμένοι κάτοικοι ασχολούνταν με την κτηνοτροφία. Οι εμπορικές συναλλαγές του οικισμού διεξάγονταν κυρίως με το Αντάπαζαρ και κατά δεύτερο λόγο με τα διπλανά χωριά Σινάνογλου, Σούμπατακ και Γιασίγκετσιτ.

4. Έξοδος

Οικογένειες από το Κουρού Μεσέ μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εγκαταστάθηκαν στη Δραγομάνιτσα Εδέσσης, στην Κοζάνη κ.α.