1. Canard, M., “Byzantium and the Muslim World to the Middle of the Eleventh Century”, in The Cambridge Medieval History 4:1 (Cambridge 1966), pp. 696-697; Haldon, J.F. – Kennedy, H., “The Arab-Byzantine Frontier in the Eighth and Ninth Centuries”, Zbornik Radova Vizantoloskog Instituta 19 (1980), pp. 114-115. Kennedy claims that the smaller scale raids during the summer might have been the armed attempts of Arab cattle-raisers of the plains of Cilicia to gain access to the mountainous pasture of the Byzantines. 2. Lilie, R.J., Die byzantinische Reaktion auf die Ausbreitung der Araber. Studien zur Strukturwandlung des byzantinischen Staates im 7. und 8. Jhd. (Miscellanea Byzantina Monacensia 22, Munich 1976), pp. 40-162; Canard, M., “Byzantium and the Muslim World to the Middle of the Eleventh Century”, in The Cambridge Medieval History 4:1 (Cambridge 1966), pp. 696-698. 3. Canard, M., “Byzantium and the Muslim World to the Middle of the Eleventh Century”, in The Cambridge Medieval History 4:1 (Cambridge 1966), p. 697; Toynbee, A.J., Constantine Porphyrogenitus and His World (London 1973), p. 115. 4. Ahrweiler, H., “L’ Asie Mineure et les invasions arabes (VIIe-IXe siecles)”, Revue Historique 227 (1962), pp. 8-9; Toynbee, A.J., Constantine Porphyrogenitus and His World (London 1973), pp. 108-109. 5. De velitatione bellica, Dennis, G.T. (ed.), Three Byzantine Military Treatises (Corpus Fontium Historiae Byzantinae 25, Washington 1985), 1.4-17: “Τους των μεγάλων ακριτικών θεμάτων την πρόνοιαν αναδεχόμενους, και υπό την αυτών επικράτειαν τας κλεισούρας έχοντας, πάση μηχανή και προθέσει και αγρύπνω επιμελεία προσήκει σπουδάζειν και αγωνίζεσθαι τας των Ρωμαίων χώρας διαφυλάττειν της των πολεμίων επιδρομής ασινείς και ανεπηρεάστους, βιγλάτορας εφιστώντας ρωμαλέους και επιτηδείους, και τα οδούς εις άκρον επισταμένους, και ει μεν όρη εισίν υψηλά και δύσβατα διορίζοντα την πολεμίαν, εν τούτοις τας βίγλας ίστασθαι· απέχειν δε τας στάσεις δια των βιγλατόρων άχρι μιλίων γ’ η δ’. και η νίκα τους εχθρούς εξερχομένους θεάσονται, δρομαίως απέρχεσθαι εις το έτερον στασίδιον και απαγγέλλειν α ε θεάσαντο, κάκείνους πάλιν προς το έτερον στασίδιον σπουδή πολλή· και ούτω καθεξής μηνύεσθαι τα των καβαλλαρίων στασίδια εις τους εφωμάλους τόπους ιστάμενα, και δι’ αυτών αναμανθάνειν τον στρατηγόν την των εθνών έφοδον”. 6. Foss, C. – Winfield, D., Byzantine Fortifications: An Introduction (Pretoria 1986), pp. 131-145. 7. See also the description of the tactics of Leo Phokas during the battle of Andrassos: Hase, C.B. (ed.), Leonis Diaconi Caloensis historiae libri decem (Bonn 1828), 19.12-20.7: “τούτον τον στρατηγόν Λέοντα Ρωμανός ο αυτοκράτωρ εις την Ασίαν διεβιβάσατο, ει πως αλλά τας τε των βαρβάρων επιδρομάς αναστείλειε, και τας αναίδην τολωμένας αναχαιτίσοι επαγωγάς. ο δε στρατηγός, επεί της Ευρώπης απάρας την Ασίαν κατείληφε, και το αύθαδες και ατέραμνον του Χαμβδάν ηνωτίζετο, και νεώς και κώμας πεπυρπολημένας εώρα, και φρουρίων κατασκαφάς, ερημίαν τε των κατοίκων και βιαίαν απαγωγήν , έγνω, μη ες προύπτον κίνδυνον ενιέναι την στρατιάν, μηδέ τω βαρβαρικώ εις τουμφανές αντιπαρατάττεσθαι πλήθει, πολλάς μεν επανηρημένω νίκας, ταις δε παρ’ ελπίδα γαυριώντι τύχαις, μυριανθρώπους τε και ες το ακριβές καθωπλισμένας επιφερομένω τας φάλαγγας· και μάλιστα ευαρίθμητον τε την στρατιάν και ουκ αξιόχρεων αυτός επαγόμενος, κατεπτηχυί αν τε τας των Αγαρηνών ευημερίας και τα καθ’ εκάστην τρόπαια· κατειληφέναι δε μάλλον τα επικαιρότατα και κρημνώδη των χώρων και προλοχίζειν κατά ταύτα, και τας διεξόδους υποτηρείν· υπαντιάζειν τε τοις βαρβάροις εν τοις επισφαλέσι και αμφιταλάντοις των αταρπιτών, και καρτερώς αγωνίζεσθαι, οπήνικα και διοδεύοιεν”. 8. Haldon, J.F., Warfare, State and Society in the Byzantine World 565-1204 (London 1999), pp. 198-199. 9. Ahrweiler, H., “L’ Asie Mineure et les invasions arabes (VIIe-IXe siecles)”, Revue Historique 227 (1962), pp. 13-15; Toynbee, A.J., Constantine Porphyrogenitus and His World (London 1973), p. 118. 10. For its most part, the Pontos did not suffer from the Arab raids because it was protected by the pontic mountain range, which made it inaccessible from the South. Ionia was situated far from the main routes of the Arab raids and the invaders rarely managed to advance that far from the border. 11. The Paulicians and the Armenians constitute a characteristic example of the movement of populations to and from the border. Emperor Constantine V (741-775) removed the Paulicians from Melitene and Germanikeia to Thrace. The Armenians, on the other hand, had settled in Cilicia and Mesopotamia since the end of the 9th century. The so called “αρμενικά θέματα” (Armenian themes) were established and the Armenians remained in Cilicia until the 13th century. The presence of the Paulicians in Thrace resulted in the birth of the Bogomile cult in Bulgaria and Serbia 12. Ahrweiler, H., “L’ Asie Mineure et les invasions arabes (VIIe-IXe siecles)”, Revue Historique 227 (1962), pp. 16-22, 28-32. |