Διοκλητιανός και Νέα Τάξη |
|
|
Από τις σημαντικότερες εξελίξεις της περιόδου διακυβέρνησης του Διοκλητιανού ήταν η υποβάθμιση της τάξης των συγκλητικών προς όφελος μιας νέας τάξης αυλικών και κρατικών αξιωματούχων, με χαρακτηριστικό την υψηλή κατάρτιση. Tο αποτέλεσμα όμως ήταν να δημιουργηθεί ένα έντονα γραφειοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, που επιβάρυνε πολύ τον κρατικό προϋπολογισμό. |
περισσότερα... |
| |
|
|
|
|
Στη διάρκεια της Ρωμαϊκής περιόδου αρκετά Κοινά αναφύονται ή αναγεννώνται στην Ανατολή. Πρόκειται για ευρύτερες ενώσεις πόλεων, που κάποτε καλύπτουν ολόκληρη την έκταση μιας ρωμαϊκής επαρχίας. Από τις πηγές το πληρέστερα γνωστό από τα ρωμαϊκά Κοινά της Ανατολής είναι το Κοινό της Ασίας. |
|
| |
|
|
Το Κοινό των Ιώνων (Ιωνική Δωδεκάπολις) συστάθηκε τον 7ο αι. π.Χ. από 12 πόλεις που βρίσκονταν στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας: Σάμος, Χίος, Μίλητος, Μυούς, Πριήνη, Έφεσος, Κολοφώνα, Λέβεδος, Τέως, Κλαζομενές, Ερυθρές και Φώκαια. Το Κοινό ήταν ένα είδος θρησκευτικής ένωσης με κέντρο τη λατρεία του Ποσειδώνα Ελικωνίου και οργάνωνε μια κοινή γιορτή στη θέση Πανιώνιο στη Μυκάλη, τα Πανιώνια. Το Κοινό διαλύθηκε από τους Πέρσες μετά την αποτυχημένη Ιωνική επανάσταση στις αρχές του 5ου αι. π.Χ.... |
περισσότερα... |
| |
|
|
|
|
Θεσμός θρησκευτικού κυρίως, αλλά και πολιτικού, χαρακτήρα, που βασιζόταν στη συνένωση των πόλεων του Πόντου με σκοπό αρχικά την απόδοση τιμών στη Ρώμη και αργότερα τη λατρεία του αυτοκράτορα. Στην ουσία αποτελούσε μια προσπάθεια για πολιτικό έλεγχο των πόλεων του Πόντου. |
περισσότερα... |
| |
|
|
Μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Μικράς Ασίας καθ’ όλη τη διάρκεια της Αρχαιότητας δεν κατοικούσε στις πόλεις αλλά στην ύπαιθρο, σε οικισμούς που στους αρχαίους συγγραφείς και στις επιγραφές απαντούν ως κώμες, κατοικίες, χώροι ή δήμοι. Οι οικισμοί αυτοί, καθώς και οι αγροτικές και δασικές εκτάσεις που τους περιέβαλλαν, αποτελούσαν συνήθως τη λεγόμενη χώρα των μεγαλύτερων πόλεων ή ανήκαν σε ιερά γη. |
περισσότερα... |
| |
|
|
|
Προσωποποιήσεις Πόλεων και Επαρχιών στη Μ. Ασία |
|
|
Η απεικόνιση πόλεων με προσωποποιημένη μορφή αποτελεί χαρακτηριστικό των ελληνιστικών κυρίως χρόνων. Βρήκε δε μεγάλη απήχηση και στη ρωμαϊκή περίοδο, όταν εκτός από τις πόλεις άρχισαν να προσωποποιούνται και ολόκληρες επαρχίες, για λόγους που σχετίζονταν με την πολιτική προπαγάνδα της εποχής. Η συνηθέστερη απεικόνιση των πόλεων ήταν με τη μορφή Τύχης ή Αμαζόνας, ενώ των επαρχιών ως θεοτήτων ή απλών γυναικών. |
περισσότερα... |
| |
|
|
Η Ασία εμφανίζεται πρώτη φορά προσωποποιημένη στο έργο Πέρσαι του Αισχύλου, αλλά γενικά η απεικόνισή της στην αρχαία τέχνη είναι σπάνια. Όπου έχει ταυτιστεί με ασφάλεια, εικονογραφείται ως Ελληνίδα με πλούσια ενδύματα και κοσμήματα και μεγάλο στεφάνι στα μαλλιά. Δε σχετίζεται με την προσωποποίηση της ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας, η οποία απεικονίζεται με διαφορετικό τρόπο στα ρωμαϊκά νομίσματα του 2ου αι. μ.Χ. |
περισσότερα... |
| |
|